KU BIAŁO-CZERWONEJ

We frontowym szpitalu leżą Polacy. Walczyli w trzech wrogich sobie armiach. Teraz dzielą jedną salę, do której od czasu do czasu zagląda Pielęgniarka. Mężczyzn nie opuszcza dobry humor, choć doskwiera im głód, choroba i nędza. Trzymają fason. Pielęgniarka się zżyma, złości i wciąż grozi sankcjami: lewatywą albo płukaniem żołądka. Ale to nie ma znaczenia. Istotnym jest, że mężczyźni wydostali się z okopów i nie grożą im już kule ani ciosy bagnetem.Równocześnie obserwujemy rozmowę kobiet - krewnych jednego z żołnierzy. Choć wysyłają na front listy pełne otuchy i nadziei oraz suto zaopatrzone paczki żywnościowe, same przymierają głodem. Jest zimno, niebezpiecznie. W mieście grasują żołdacy, a z oddali słychać wystrzały armat.Starsza kobieta skupia się na przetrwaniu. Młoda dziewczyna chce walczyć o wolną Polskę. Zupełnie jak jej starszy brat, który zaciągnął się do Legionów. Wiele czasu upłynie zanim w drzwiach stanie wymizerowany mężczyzna. Starsza kobieta nie pozna własnego męża. Dopiero wówczas dowie się, że gdy dawno temu wiodła spór z Młodszą, bohaterski Janek umierał w męczarniach za Polskę. Co się stało z dziewczyną? Tego się nie dowiemy.